Dźwiękoterapia, w ujęciu terapeutycznym, jest definiowana jako celowe oddziaływanie na organizm człowieka jedną częstotliwością lub zestawem częstotliwości dźwiękowych, często połączonych z wibracją, w celu wywołania określonych, pożądanych efektów fizjologicznych i psychologicznych. Jest to metoda komplementarna, której celem jest stymulacja zarówno układu słuchowego, jak i systemu wibracyjnego organizmu w celu poprawy ogólnego stanu zdrowia i samopoczucia.

Skuteczność dźwiękoterapii opiera się na udokumentowanych mechanizmach neurofizjologicznych, a nie na wierzeniach. Główne ścieżki oddziaływania to:

Neuromodulacja poprzez synchronizację fal mózgowych (Entrainment): Mózg ludzki posiada zdolność do synchronizacji własnej aktywności elektrycznej (fal mózgowych) z rytmem zewnętrznych bodźców sensorycznych, w tym dźwięku. Umożliwia to celowe modulowanie stanów świadomości, np. indukcji stanu relaksacji związanego z falami alfa poprzez zastosowanie dudnień binauralnych.

Mechanizmy hemodynamiczne i mięśniowo-szkieletowe: Dźwięk, jako fala mechaniczna, wywołuje wibracje w tkankach i płynach ustrojowych. Fale o niskich częstotliwościach mogą mechanicznie stymulować śródbłonek naczyń krwionośnych, co zwiększa przepływ krwi i ukrwienie tkanek. Drgania mogą również wywoływać odruchy rozciągowe w mięśniach i pobudzać mechanoreceptory, prowadząc do głębokiego rozluźnienia.

Dźwiękoterapia / Sound Healing to znacznie szersze pojęcie, które obejmuje różnorodne praktyki. W przeciwieństwie do muzykoterapii, "sound healing" nie posiada globalnego organu nadzorującego ani uniwersalnych standardów licencjonowania. Choć wiele z tych praktyk opiera się na tych samych zasadach naukowych, ich jakość i standaryzacja zależą w dużej mierze od wiedzy i etyki poszczególnych praktykujących.

Poprawa jakości snu: Terapie dźwiękowe, zwłaszcza wibroakustyczne, mogą poprawiać głębokość snu poprzez stymulację autonomicznego układu nerwowego. Muzyka o tempie 60-80 BPM jest wskazywana jako szczególnie efektywna w procesie zasypiania.

Wsparcie w rehabilitacji neurologicznej: Akustyczne bodźce rytmiczne istotnie usprawniają parametry chodu u pacjentów z chorobą Parkinsona. Z kolei melodyczna terapia intonacyjna (MIT) znacząco poprawia zdolności komunikacyjne u osób z afazją poudarową.

Chociaż dźwiękoterapia jest metodą zasadniczo bezpieczną i nieinwazyjną, istnieją określone stany zdrowotne i okoliczności, które stanowią przeciwwskazanie lub wymagają zachowania szczególnej ostrożności. Priorytetem jest zawsze bezpieczeństwo i dobrostan klienta, dlatego kluczowa jest pełna transparentność i komunikacja z terapeutą.

Przed przystąpieniem do sesji, zwłaszcza obejmującej silne wibracje (np. z gongów lub mis umieszczanych na ciele), konieczne jest wykluczenie następujących stanów lub skonsultowanie się z lekarzem specjalistą.
Ciąża: Szczególna ostrożność jest wymagana w pierwszym i trzecim trymestrze. Płyn owodniowy przewodzi dźwięk w sposób wzmocniony, co stwarza ryzyko nadmiernej stymulacji słuchowej płodu. Ponadto, wibracje mogą stymulować uwalnianie oksytocyny, co w późniejszym etapie ciąży mogłoby potencjalnie wywołać przedwczesny poród.
Epilepsja: Ze względu na wpływ dźwięku na fale mózgowe, osoby z diagnozą epilepsji powinny podchodzić do terapii z najwyższą ostrożnością i wyłącznie po konsultacji z lekarzem neurologiem.. 
Implanty metalowe i endoprotezy: Zaleca się ostrożność, ponieważ badania dotyczące wpływu wibracji na implanty są niejednoznaczne. Należy poinformować terapeutę o lokalizacji implantów, aby mógł on dostosować przebieg sesji

Większość osób doświadcza po sesji głębokiego relaksu, jednak sporadycznie mogą wystąpić przejściowe reakcje, które są naturalną częścią procesu integracji.

Reakcje fizjologiczne: Niektóre osoby mogą odczuwać krótkotrwałe zawroty głowy lub nudności, co jest związane z wpływem wibracji na ucho wewnętrzne, odpowiedzialne za zmysł równowagi. Rzadziej mogą pojawić się bóle głowy, zwłaszcza przy nadwrażliwości na dźwięk lub przy zbyt intensywnej stymulacji.

Reakcje emocjonalne: Dźwiękoterapia może wywoływać intensywne uczucia i uwalniać zablokowane emocje. Jest to często postrzegane jako pożądany, terapeutyczny element procesu uzdrawiania. Osoby z historią problemów psychicznych powinny jednak poinformować o tym terapeutę, aby zapewnić sobie bezpieczne i wspierające środowisko na wypadek intensywnych przeżyć.

Kluczowe dla Państwa bezpieczeństwa jest przeprowadzenie przez terapeutę szczegółowego wywiadu przed sesją oraz poinformowanie go o wszelkich istniejących schorzeniach i obawach.